ΝΙΚΟΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ ΤΟΥ ΠΟΘΟΥ
Ένας αλγόριθμος κοσμικός
μι' αμφιθυμία αρχέγονη της ψυχής
φιλότητος και νείκους
συντριπτική μα καθόλα αποδεκτή
ένας ιδεότυπος
με την έννοια της σύνθεσης
νιοστών αντιθέσεων
σ' ένα Όλον άκρως μετεμπειρικό
μέσα στο χώρο και το χρόνο
ένα "εξαίφνης" εκστατικό
το Είναι που δεν είναι
και που θα θέλαμε να είναι
των ονείρων μας πιθανή εκδοχή
λογισμός αστείρευτος της νόησής μας
θεμελιώδους απουσίας υπαινιγμός
ό,τι σκεπτόμαστε Είναι
η προοπτική είναι
που εμείς οι ίδιοι είμαστε
ένα αντικαθρέπτισμα
του πόθου των εναντίων
να βρούνε δια της έριδος
τα σημεία επαφής τους
και να μονοιάσουν
ΥΒΡΕΩΣ ΕΣΧΑΤΗ ΔΙΚΗ
I
Εγκόσμιος κυρίαρχος
πανούργος δραπέτης
του κάτω κόσμου
ο Σίσυφος
τη γυναικεία ματαιοδοξία
προκάλεσε της Περσεφόνης
τάζοντας δώρα και θυσίες
στ' όνομά της
για να γλιτώσει ο δόλιος
από τη μοίρα των θνητών
II
Νάτος τώρα ο "άμοιρος"
στην πλαγιά του ακροκόρινθου
γυμνός και καταματωμένος
αγκομαχώντας σπρώχνει
με χέρια και με πόδια
το στρογγυλό βράχο
προς την κορυφή
III
θα ζήσει όσο αντέξει
το μαρτύριό του
οι Θεοί γνωρίζουν
πότε θα παραιτηθεί
αποκαμωμένος
απ' την προσπάθειά του
να κρατηθεί ζωντανός
παρά τη βούλησή τους
ΑΥΤΟΘΥΣΙΑ
Γοργά τα βήματα της Άλκηστης
κι ας προχωράει
κατά μήκος του Αχέροντα
τα μάτια της
λαμπυρίδες αεικίνητες
στη σκοτεινή ομίχλη
ψάχνουν επίμονα
το μονοπάτι να διακρίνουν
για την Αχερουσία
ΑΤΕΛΕΥΤΗΤΕΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ
Πίσω απ΄τα γηρασμένα κύτταρα
ξαναφαίνει ο θάνατος
μεσ' απ' τα ρέματα του χρόνου
ξεχύνεται αναλλοίωτη
η μνήμη της επιστροφής
μελανές κουκκίδες ομοιόμορφες
διασχίζουν πάνω απ' το πέλαγος
τον άδειο χώρο
σε πολλαπλούς σχηματισμούς
γραμμικά ψηφιδωτά συγκλίνοντα
ξεμακραίνουν στον ορίζοντα
ακολουθώντας τα ίχνη του ενστίκτου
στις ατελεύτητες διαδρομές
της αέναης απαρχής
ΛΗΘΗΣ ΠΕΔΙΟΝ
Στην πεδιάδα της Λήθης
πέραν της οροσειράς
της Μνημοσύνης
ο ποταμός Άμελης
κυλάει τα ήρεμα νερά του
στο βασίλειο της λησμονιάς
στον άυλο κόσμο των σκιών
ο πύρινος κύκλος της ανάγκης
κλείνει για πάντα
ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΤΗΣ ΜΕΔΟΥΣΑΣ
Στην άκρη της αβύσσου
αιωρούμενοι πλάι-πλάι
μ' έκπληξη κοιτάζαμε
την άβυσσο να μας κοιτάζει
ωστόσο δεν είχαμε τη δύναμη
να πιαστούμε από πουθενά
η σαγήνη της ματαιότητας
μας κρατούσε αιχμάλωτους
πισθάγκωνα δεμένους
στην πέτρινη αγκαλιά της
REQUIEM
Όλα ήρθαν απρόσμενα
όπως ένας πρόωρος χειμώνας
τα λουλούδια στερήθηκαν
το άρωμά τους
απ' τη μεγάλη λύπη
που κατέβηκε παρέα
με τους βοριάδες του Νοέμβρη
τον θυμήθηκε ξημέρωμα
της άνοιξης τον έρωτα
που εσταυρώθει
και δεν θα τον ξεχάσει
πριν της ζωής
το σούρουπο πέσει
ΑΠΑΙΧΤΗ ΜΕΛΩΔΙΑ
Στην παγωμένη κάμαρά της
μοναχή κι ανήμπορη
σαν την αλήθεια
καθηλωμένη σε μια ξεθωριασμένη
απ' το διάβα του χρόνου
πολυθρόνα
μάταια πασχίζει νά 'βρει
τη χαμένη πίστη της εφηβείας
καθώς στο νου της
πάντα η ίδια αναπλάθεται
μελαγχολική κι άπαιχτη μελωδία
ενός τραγουδιού ατραγούδητου
ΑΝΗΒΕΣ ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ
Ο ήλιος χανότανε
πίσω απ' τις θεόρατες
βουνοκορφές της δύσης
τα πόδια μας μάτωναν
πάνω στες αιχμηρές
τες πέτρες
μα εμείς τον πόνο
δεν τον νιώθαμε
θέλαμε τόσο πολύ
να φτάσουμε τον ήλιο
ΔΙΧΩΣ ΠΗΓΑΙΜΟ
- Φεύγω μου είπες για την έρημο
δεν τους μπορώ πια τους ανθρώπους
κι αποσύρθηκες στον εαυτό σου
"φευγάτη" είσαι τώρα
δίχως πηγαιμό
σ' έρωτες ανέσπερους της νόησης
και σε ταξίδι' αλαργινά της φαντασίας
αρμενίζεις
Ο ΑΛΛΟΣ
Η όψη του Ιανού
η στραμμένη προς τη φύση
του πολιτισμού της ενοχής
το εξιλαστήριο θύμα
ο αποδιοπομπαίος τράγος
εκείνος που κρύβεται
ντροπιασμένος
στ' ανήλιαγα δώματα
του Είναι μας
ο Κάϊν ο αιμομίκτης
ο φονιάς
η κόλαση
ο άλλος
Ο ΑΚΑΤΑΛΥΤΟΣ ΠΟΘΟΣ
Αύξουσα συνάρτηση καθολική
κι επενέργεια διαρκής
στο ρέον το εκτατόν
η έφεση της υπέρβασης
ο έρωτας
ο ακατάλυτος πόθος
ο εμψυχωτής
η δυνατότητα και η πραγματικότητα
του Είναι του ζώντος
του ατελούς
Η ΝΟΜΙΜΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ
ή αλλιώς
ΠΩΣ ΟΦΕΙΛΕΙ ΝΑ ΖΕΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ
Αναζητώντας τη νομιμότητα
τη βρήκε στις πράξεις
που δε βιάζουν
στις ιδέες και στα συναισθήματα
που δεν ακινητοποιούν
εκεί τη βρήκε
ως εσώτερο λόγο
και την ακολούθησε
τράβηξε το δρόμο του
χωρίς να τον μέλει
έκανε αυτό
που του άρμοζε να κάνει
κι άφηνε τα πράγματα
να γίνονται
καταπώς τους άρμοζε
να γίνουν
έτσι έζησε ο Σωκράτης
"κατά φύσιν"
και "κατά την εαυτού φύσιν"
επιβεβαιώνοντας
και με το θάνατό του
αξίες που υπερβαίνουν
την επιβίωση
POST SCRIPTUM
Γενεές - γενεών περιπλανώμενος
και το Θιάκι δεν εφάνει ακόμα
μόνο τον Οδυσσέα συνάντησα
γέροντα πια ξεμωραμένο
χοιροβοσκό σταβλίτη
λόγι' ασυνάρτητα να ψελλίζει
για κάποιο νιόφερτο ναυαγό
λαγγεμένο στην αγκαλιά
της αειπάρθενης Κίρκης
