ΝΙΚΟΣ Δ. ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
ΣΤΟΥΣ ΤΡΟΠΙΚΟΥΣ ΤΟΥ ΟΝΤΟΣ
Άπειρο το περιέχον
και το περιεχόμενο
ενεργητικά αδιάφορο
ο νους απορεί
μα η καρδιά αφουγκράζεται
την παγερή σιωπή
των φλεγόμενων άστρων
πέρα απ’ τις ιδέες
πιότερο κι από ιδέα
το Νόημα
η ουσία μιας απουσίας
αυτό που λείπει
απ’ τον κόσμο
κι ο θεάνθρωπος;
τι απέγινε ο θεάνθρωπος;
υπάρχει ακόμα η σκιά του
ο “κάτισχνος” άνθρωπος
το αναιμικό κατάλοιπο
της απαλλοτρίωσής του
η οντολογική ένδειά μας
ο λόγος
το στοιχειό
το βδέλυγμα
η φρίκη και το όνειδος
της Ιστορίας
όλα του λόγου μας
φαντασιωτικά
κι όλα του πόθου μας
ανικανοποίητα
ναυάγια θλιβερά
στους τροπικούς του όντος
οι κατασκευές μας
σκόρπια συντρίμμια
στους ύφαλους
της “φύσης” μας
και στους σκοπέλους
της “φύσης” των πραγμάτων
οι απαντοχές μας
1981: ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗΣ
Μάρτυρες τα αιθέρια χρώματα
του φθινοπωρινού δείλι
η μορφή της εικόνες ασυμφιλίωτες
άφαντες παραστάσεις μυστικές
σύμβολα διαχρονικής μετάβασης
στο τώρα στο πριν και το μετά
ιδεοληπτική και λειτουργικά αντιφατική
η παρουσία της
το μέρος μεγαλύτερο απ’ όλο
το πεδίο ορισμού της
δεν είχε τιμές
και η περιοχή αληθείας της
δεν υπάκουε σε κριτήρια επαλήθευσης
ξέφευγε απ’ τη βεβαιότητα
και τη σιγουριά του κανόνα
δεν ήταν καν μια εξαίρεση
ψευδαίσθηση ήτανε συνάντησης
που αυτοαναιρείται
πλασματικής αλλαγής
αληθινή οντοποίηση
παραίσθηση παραίσθησης
όραμα χωρίς προοπτικές
τίποτα σ’ ένα τεράστιο μηδέν
ΠΕΡΙ “ΜΕΘΕΞΕΩΣ”
Σ’ αναγνώρισα
απ’ τον “τύπο των ήλων” σου
τυχαία θνητή
από θνητούς γονείς
γέννημα της ανάγκης
και της συνήθειας
τη ζωή σου ανάλωσες μεθοδικά
υπηρετώντας συνθήματα
Στις υποσχέσεις των δημαγωγών
είχες παραδοθεί ανεπιφύλακτα
μακάρια κι ανυποψίαστη
πολίτες καλούς καγαθούς
ονειρευόσουνα
στον “Επιμενίδειο” ύπνο σου
Δεν ονειρεύεσαι πια
ξάγρυπνη μένεις τα βράδια
στην πόλη που κοιμάται
και υπονομεύεις αδιάκοπα
τα στερνά υπολείμματα
της άλλοτε κραταιάς
καλόπιστης μεν
αφελούς δε
κοινωνικής σου ιδεολογίας
περί “μεθέξεως”
ΕΝΑΝΤΙΟΔΡΟΜΙΑ
Τοξικές ιδέες παρασκευασμένες
σε θεσμοποιημένα εργαστήρια
κατακλύζουν ορμητικά
την κοινωνία των θεατών
και των οριακών συνδρόμων
η μόλυνση είναι δεδομένη
η εσωτερική ερήμωση
η άμετρη απελπισία
κι όταν χάνεται
το νόημα της ζωής
δεν έχεις πλέον
τίποτα να χάσεις
βιώματα ερπετικά αποδεσμεύονται
απ’ το αρχέγονο ασύνειδο
απαιτώντας πιεστικά
την επαναβίωσή τους
η διάνοια μπαίνει στην υπηρεσία
των σπλαχνικών συγκινήσεων
και η χρόνια συγκρατημένη αγανάκτηση
μελέτη γίνεται
αδυσώπητης εκδίκησης
η ισορροπία ανατρέπεται
κέντρο του κόσμου
καθίσταται το μένος
έξαλλο δυσβάστακτο
ορμάει απεγνωσμένα
να εκφορτιστεί
σε πράξεις ανεπίγνωστες
κι εγχειρήματα σπασμωδικά
νοσηρή κι ανέφικτη
η έξαρση του θυμικού
μετατρέπεται αναπότρεπτα
απ’ τις συνέπειές της
σε πτώση κι ενοχή
ΑΝΑΓΚΗ ΣΤΗΝΑΙ
Απ’ τη μανία του κέρδους κατεχόμενοι
των ορίων την αίσθηση χάσαμε
κι αλλόφρονες πέρα για πέρα
στα λημέρια της Άτης ξεστρατίσαμε
φτιάξαμε στο μυαλό μας
μικρά ξερονήσια
κι εκτοπίζουμε ‘κει
ό,τι πιο όμορφο έχουμε
στην καρδιά μας
ΟΙ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΟΙ
ή αλλιώς
ΟΙ ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟΙ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
Αποστάτες της “κοινωνίας”
ανορθόφρονες
ανυπάκουοι
αποφασισμένοι άθεοι
κυνικοί
λίγοι απελεύθεροι των δομών
αντισταθήκανε στα δελεάσματα
κι όλες τις “ευκαιρίες” τους
τις περιφρονήσανε
λέγοντας απερίφραστα
“όχι”
στα γελοία καμώματά μας
παραβάτες της “Ιστορίας”
παράτολμοι
εραστές της εξέγερσης
της ελευθερίας και του θανάτου
“αντιανθρωπιστές”
λίγοι απελεύθεροι των δομών
όλα τα νόθα “πρέπει”
όλους τους πειθαναγκασμούς
και τις στρεψοδικίες μας όλες
τις αψηφήσανε
για να μπορούν ανεμπόδιστα
να επιλέγουν το πεπρωμένο τους
και καταπώς αυτοί το εννοούν
να επιχειρούν
με κίνδυνο δικό τους
να το εκπληρώνουν κιόλας
ΑΠΟΝΟΗΜΑΤΟΠΟΙΗΣΗ
Είδε κι απόειδε… κι απελπίστηκε
αποποιήθηκε τα κίνητρά της
απέβαλε τη γενεσιουργό ιδέα της
θεμελίωσε την ύπαρξή της στο μηδέν
και κατέληξε αυτοσκοπός
τώρα υπάρχει μόνο για τον εαυτό της
η πράξη για την πράξη
ΟΙ ΕΚΛΕΚΤΟΙ ΤΗΣ ΟΥΤΟΠΙΑΣ
Προσανατολίστηκαν απόλυτα
και οι αποφάσεις τους
υπήρξαν αμετάκλητες
εναρμονίσανε τη ζωή τους
στα ιδεώδη που τους κινούσαν
παραμένοντας ως το τέλος συνεπείς
αυτοί που η ουτοπία επέλεξε
να υπηρετήσουν μ’ αυτοθυσία
την “υλοποίηση” της Ιστορίας
Επαναλαμβανόμενες αποτυχίες
αλλεπάλληλες παλινδρομήσεις
και πρωθύστερα
τις αποβλέψεις τους δε μετέστρεψαν
ταγμένοι στον αγώνα
στην ψυχή και στο σώμα αγωνιστές
υπερήφανοι και γενναίοι
και στην ήττα τους…
ΑΝΑΚΑΛΥΠΤΟΝΤΑΣ ΤΙΣ ΑΙΤΙΕΣ
Στο λιγοστό του υπογείου φως
τις άγνωστες θεότητες
τους μύχιους δαίμονες της βούλησής του
ανασύρει
και νιώθει το κενό
να τον βαραίνει
Ακούσιες προσποιήσεις
που συγκρούονται με τον εαυτό τους
και με τα πράγματα
οι αυτοεπικυρούμενες αλήθειες μας
τα πρώιμα παιδικά μας μορφώματα
οι βαθύτερες κι ανεξίτηλες
εγχαράξεις του Είναι μας
οι γονεϊκοί πληρεξούσιοι
του μέλλοντός μας
η “άλλη” φωνή μέσα μας
οι επίμονες κι επιτακτικές
φωνές των δασκάλων μας
οι αντιφατικές απαιτήσεις τους
οι προβολές της μιας γενιάς
πάνω στην άλλη
ο συγκαλυμμένος αυταρχισμός
οι πρώτες αυθόρμητες αντιδράσεις μας
στη φοβέρα πνιγμένες
και στα ξελογιάσματα
Ιδού! το πραγματικό “επέκεινα”
η αποικιοκρατούμενη ενδοχώρα της ψυχής
ο πέραν της συνειδήσεως κόσμος
ο “άλλος”
ο κόσμος των άλλων
εντατικές και μόνιμες οι επενέργειές του
αόρατα νήματα
αφανείς αιτίες
των δήθεν ελεύθερων
κατοπινών επιλογών μας
ΕΝΥΠΝΙΟΝ ΑΝΔΡΟΣ ΥΠΑΛΛΗΛΙΣΚΟΥ
ή αλλιώς
ΜΙΚΡΟΑΣΤΙΚΟ ΟΝΕΙΡΟ
“…και μονομιάς
ως δια μαγείας
σ’ επανάσταση μεταμορφώθηκε
και κατέλυσε του λαού η οργή
τις τυπικές και άτυπες
στοές της εξουσίας…”
Η εμπειρία βιώθηκε ως γεγονός
στην πραγματικότητα
επρόκειτο για “ονείρωξη”
για μια μορφή εμπειρίας
για ένα ονειρικό γεγονός
η επόμενη μέρα
έμελλε να είναι όμοια
με την προηγούμενη
κι αυτός ομοίως όμοιος
ένας έντιμος και ευπειθής υπαλληλίσκος
όπως πάντα…
Η ΣΥΜΦΙΛΙΩΣΗ
Στις συμπληγάδες αντιθέσεις μας
ζώνη εκάναμε εκεχειρίας
για να μπορούμε να βλεπόμαστε
κι αργότερα την άνοιξη
στη Σκύλλα και στη Χάρυβδη
προσφέραμε σπονδές
για να μπορούμε ν’ ανταμώνουμε
και κάθε που ανταμώναμε
εντονότερη γινότανε η διάθεσή μας
να ξανανταμωθούμε
σιγά-σιγά και λίγο-λίγο
μάθαμε να διαβαίνουμε
τα στενά της προσωπικής εμπειρίας
σε πέλαγα ανοιχτά να ταξιδεύουμε
να λύνουμε τους κόμπους
ν’ αφαιρούμε ανώδυνα τους ρόζους
τα ενεργά κατάλοιπα της Ιστορίας
τις προκαταλήψεις
τα στερεότυπα
τους ακρογωνιαίους λίθους
των κυκλώπειων τειχών
που ορθώνουν ανάμεσά μας
αυτοί που διαιρούν
για να βασιλεύουν
ΤΟ ΚΥΛΩΝΙΟΝ ΑΓΟΣ
Στα κολαστήρια του Αμπού Γκράϊμπ
στο Γκουαντάναμο
στα ψυχιατρεία
στα λευκά κελιά
και στις γέφυρες από κάτω
η αυτοκτονία
γίνεται έμμονη ιδέα
ύστατη κραυγή διεξόδου
απ’ την αδιάλειπτα ενισχυόμενη
αίσθηση της αποκοπής
παρασύροντας ακατάσχετα
μέρα με τη μέρα
ώρα με την ώρα
ολοένα και πιο βαθιά
στ’ απύθμενα τα έγκατά της
Στα κολαστήρια του Αμπού Γκράϊμπ
στο Γκουαντάναμο
στα ψυχιατρεία
στα λευκά κελιά
και στις γέφυρες από κάτω
ο Μανιχαϊσμός της εξουσίας
το Κυλώνιον άγος
αναπαράγεται
κι ο θυμός της ζωής
ματαιώνεται
Στα κολαστήρια του Αμπού Γκράϊμπ
στο Γκουαντάναμο
στα ψυχιατρεία
στα λευκά κελιά
και στις γέφυρες από κάτω
οι εξουσιαστές σπρώχνουν στ’ άκρα
τις ορθολογικές διαδικασίες
αυτοσυντήρησής τους
και η παράνοια του λόγου τους
επιβεβαιώνεται
Στα κολαστήρια του Αμπού Γκράϊμπ
στο Γκουαντάναμο
στα ψυχιατρεία
στα λευκά κελιά
και στις γέφυρες από κάτω
ο “ανθρωπισμός”
επισφραγίζει την αποτυχία του
απαρνιέται τις ευθύνες του
κι εκδικείται τα παιδιά του
ΜΕΤΑ-ΙΣΤΟΡΙΚΟ
Όταν τα ελάσσονα θα ζούμε
κατά μείζονα λόγο
κι άκοπα θα πραγματώνουμε
τα μέγιστα με τα ελάχιστα
επάρκεια του Είναι
κι ευχέρεια του γίγνεσθαι
θα μας χαρακτηρίζει
Όταν μ’ αμοιβαία αυτοσυνέπεια
θα ‘μαστε αμοιβαία συνεπείς
και το καλό της ανθρωπότητας
δε θ’ απαιτεί τη θυσία κανενός
τότε αληθινά η κοινωνία μας
θα ‘ναι ανθρώπινη
κι ο άνθρωπος πραγματικά
“σοφός άνθρωπος”
