Πέμπτη 10 Μαρτίου 2011

ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΟΡΓΗΣ

ΝΙΚΟΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ



                                              ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΟΡΓΗΣ

Παιδιά της οργής
βιαστές  των "νομοτελειών"
 που μας βιάσανε
                            
Ενάντια στον εαυτό μας  στραφήκαμε
ως δημιούργημα που ήτανε
του κοινωνικού περιβάλλοντος
και τον τροποποιήσαμε
τώρα είμαστε έτοιμοι
να τον πραγματώσουμε
                            
Στη βούληση των εξουσιαστών
κόντρα θα βαδίσουμε
στον τρόπο ζωής
στους κανόνες και στις αξίες
που μας επιβάλλουν
μ' έναν άλλο τρόπο ζωής
και μ' άλλους κανόνες και αξίες       
θ' αντιδράσουμε
                            
Στη βούληση των εξουσιαστών
κόντρα θα βαδίσουμε
στην ομογενοποίηση του ανθρώπου
που μας επιφυλάσσουν
την αναπαλλοτρίωτη κληρονομιά του
και την εξατομίκευσή της
θ' αντιτάξουμε


Στη βούληση των εξουσιαστών
κόντρα θα βαδίσουμε...

                              

EX HYPOTHESI

ΝΙΚΟΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ         


EX  HYPOTHESI
                                      
Στης Ιστορίας το "παιγνίδι" το ασαφές
που όλα γίνονται
μες στην ανάγκη και στη διαπάλη
οι τέχνες του δόλου
η ισχύς και το αδίστακτο αποφασίζουν
για κείνους που μέλλει να νικήσουν
και για κείνους που μέλλει να νικηθούν
                                       
Στης Ιστορίας το "παιγνίδι" το ασαφές
που όλα γίνονται
μες στην ανάγκη και στη διαπάλη
ανυποψίαστοι εμείς άτολμοι και μοιραίοι
όλους τους αγώνες μας
τους αφήσαμε ημιτελείς
και γίναμε σέμπροι κι αγωγιάτες
της ντροπής και της ενοχής
                                    
Στης Ιστορίας το "παιγνίδι" το ασαφές
που όλα γίνονται
μες στην ανάγκη και στη διαπάλη
μια σταλιά γνώση αν είχαμε
μια σταλιά θυμό
και λίγη αψηφισιά
την έκβαση των πραγμάτων θα ορίζαμε
και η κοινωνία μας θα ήτανε καλύτερη



Δευτέρα 7 Μαρτίου 2011

ΥΠΟ ΤΟ ΠΡΙΣΜΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ

ΝΙΚΟΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ 

ΥΠΟ ΤΟ ΠΡΙΣΜΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ
                    Ι                 
Αϊδιον το αμετάβλητον Όλον 
και τα καθέκαστα
μεταβαλλόμενα και ασυνεχή
                     II
Τα πάντα υπάρχουν
για να διαψευστούν
τα πάντα γίνονται
για ν' αναιρεθούν
μοναδική σταθερά στη ζωή
ο θάνατος
η βεβαιότητα της απουσίας μας
από έναν κόσμο
που θα συνεχίζει να υπάρχει
και χωρίς εμάς
                      III
Όποιος τα βλέπει όλα ίδια
δε βλέπει καλά
όποιος δεν τα νοεί όλα ίδια
δε νοεί καλά
                       IV
Οι ματαιότητες μας αποπλανούν
αυτές είναι οι πραγματικές σειρήνες
τα πάθη μας είναι η Κίρκη
και οι συμπληγάδες
είναι οι αντιφάσεις μας
                        V
Απόλαυσε τον κόσμο
με την αφέλεια ενός παιδιού
χωρίς να τον ιδιοποιείσαι
όπως τ' όνειρο
έτσι και η ζωή
είναι τόσο αληθινή  
όσο διαρκεί
                          VI
Η σωστή κατεύθυνση
είναι πρoς τα 'κει
που μειώνεται ο πόνος 


Ο ΦΟΒΟΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ  

αναρωτήθηκε γιατί υπάρχει
γιατί υπάρχει ο κόσμος
και στάθηκε
στα ερωτήματά του αυτά
δίχως ποτέ
να δώσει μιαν απάντηση
                    *
οίστρο της ζωής  του
δεν έκαμε ποτέ
το φόβο του θανάτου                                        
ο θάνατος και η ζωή
γι' αυτόν ήταν το ίδιο
ζούσε ωσάν να ήταν
αθάνατος
κι ωσάν να είχε ήδη
αποθάνει
χειρότερος  έλεγε
κι από το θάνατο
ο φόβος του θανάτου
την άθλια γεννάει ζωή
και την υποταγή
στην όποια εξουσία

                              

Παρασκευή 4 Μαρτίου 2011

Η ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ ΤΟΥ ΠΟΘΟΥ


ΝΙΚΟΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ

Η ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ ΤΟΥ ΠΟΘΟΥ

Ένας αλγόριθμος κοσμικός
μι' αμφιθυμία αρχέγονη της ψυχής
φιλότητος και νείκους
συντριπτική μα καθόλα αποδεκτή
ένας ιδεότυπος
με την έννοια της σύνθεσης
νιοστών αντιθέσεων
σ' ένα Όλον άκρως μετεμπειρικό
μέσα στο χώρο και το χρόνο
ένα "εξαίφνης" εκστατικό
το Είναι που δεν είναι
και που θα θέλαμε να είναι
των ονείρων μας πιθανή εκδοχή
λογισμός αστείρευτος της νόησής μας
θεμελιώδους απουσίας υπαινιγμός
ό,τι σκεπτόμαστε Είναι
η προοπτική είναι
που εμείς οι ίδιοι είμαστε
ένα αντικαθρέπτισμα
του πόθου των εναντίων
να βρούνε δια της έριδος
τα σημεία επαφής τους
και να μονοιάσουν

ΥΒΡΕΩΣ ΕΣΧΑΤΗ ΔΙΚΗ
                     I
Εγκόσμιος κυρίαρχος
πανούργος δραπέτης
του κάτω κόσμου
ο Σίσυφος
τη γυναικεία ματαιοδοξία
προκάλεσε της Περσεφόνης
τάζοντας δώρα και θυσίες
στ' όνομά της
για να γλιτώσει ο δόλιος
από τη μοίρα των θνητών
                       II
Νάτος τώρα ο "άμοιρος"
στην πλαγιά του ακροκόρινθου
γυμνός και καταματωμένος
αγκομαχώντας σπρώχνει
με χέρια και με πόδια
το στρογγυλό βράχο
προς την κορυφή
                       III
θα ζήσει όσο αντέξει
το μαρτύριό του
οι Θεοί γνωρίζουν
πότε θα παραιτηθεί
αποκαμωμένος
απ' την προσπάθειά του
να κρατηθεί ζωντανός
παρά τη βούλησή τους

ΑΥΤΟΘΥΣΙΑ

Γοργά τα βήματα της Άλκηστης
κι ας προχωράει
κατά μήκος του Αχέροντα
τα μάτια της
λαμπυρίδες αεικίνητες
στη σκοτεινή ομίχλη
ψάχνουν επίμονα
το μονοπάτι να διακρίνουν
για την Αχερουσία

ΑΤΕΛΕΥΤΗΤΕΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ

Πίσω απ΄τα γηρασμένα κύτταρα
ξαναφαίνει ο θάνατος
μεσ' απ' τα ρέματα του χρόνου
ξεχύνεται αναλλοίωτη
η μνήμη της επιστροφής
μελανές κουκκίδες ομοιόμορφες
διασχίζουν πάνω απ' το πέλαγος
τον άδειο χώρο
σε πολλαπλούς σχηματισμούς
γραμμικά ψηφιδωτά συγκλίνοντα
ξεμακραίνουν στον ορίζοντα
ακολουθώντας τα ίχνη του ενστίκτου
στις ατελεύτητες διαδρομές
της αέναης απαρχής

ΛΗΘΗΣ ΠΕΔΙΟΝ

Στην πεδιάδα της Λήθης
πέραν της οροσειράς
της Μνημοσύνης
ο ποταμός Άμελης
κυλάει τα ήρεμα νερά του
στο βασίλειο της λησμονιάς
στον άυλο κόσμο των σκιών
ο πύρινος κύκλος της ανάγκης
κλείνει για πάντα

ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΤΗΣ ΜΕΔΟΥΣΑΣ

Στην άκρη της αβύσσου
αιωρούμενοι πλάι-πλάι
μ' έκπληξη κοιτάζαμε
την άβυσσο να μας κοιτάζει
ωστόσο δεν είχαμε τη δύναμη
να πιαστούμε από πουθενά
η σαγήνη της ματαιότητας
μας κρατούσε αιχμάλωτους
πισθάγκωνα δεμένους
στην πέτρινη αγκαλιά της

REQUIEM

Όλα ήρθαν απρόσμενα
όπως ένας πρόωρος χειμώνας
τα λουλούδια στερήθηκαν
το άρωμά τους
απ' τη μεγάλη λύπη
που κατέβηκε παρέα
με τους βοριάδες του Νοέμβρη
τον θυμήθηκε ξημέρωμα
της άνοιξης τον έρωτα
που εσταυρώθει
και δεν θα τον ξεχάσει
πριν της ζωής
το σούρουπο πέσει

ΑΠΑΙΧΤΗ ΜΕΛΩΔΙΑ

Στην παγωμένη κάμαρά της
μοναχή κι ανήμπορη
σαν την αλήθεια
καθηλωμένη σε μια ξεθωριασμένη
απ' το διάβα του χρόνου
πολυθρόνα
μάταια πασχίζει νά 'βρει
τη χαμένη πίστη της εφηβείας
καθώς στο νου της
πάντα η ίδια αναπλάθεται
μελαγχολική κι άπαιχτη μελωδία
ενός τραγουδιού ατραγούδητου

ΑΝΗΒΕΣ ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ

Ο ήλιος χανότανε
πίσω απ' τις θεόρατες
βουνοκορφές της δύσης
τα πόδια μας μάτωναν
πάνω στες αιχμηρές
τες πέτρες
μα εμείς τον πόνο
δεν τον νιώθαμε
θέλαμε τόσο πολύ
να φτάσουμε τον ήλιο

ΔΙΧΩΣ ΠΗΓΑΙΜΟ

- Φεύγω μου είπες για την έρημο
δεν τους μπορώ πια τους ανθρώπους
κι αποσύρθηκες στον εαυτό σου
"φευγάτη" είσαι τώρα
δίχως πηγαιμό
σ' έρωτες ανέσπερους της νόησης
και σε ταξίδι' αλαργινά της φαντασίας
αρμενίζεις

Ο ΑΛΛΟΣ

Η όψη του Ιανού
η στραμμένη προς τη φύση
του πολιτισμού της ενοχής
το εξιλαστήριο θύμα
ο αποδιοπομπαίος τράγος
εκείνος που κρύβεται
ντροπιασμένος
στ' ανήλιαγα δώματα
του Είναι μας
ο Κάϊν ο αιμομίκτης
ο φονιάς
η κόλαση
ο άλλος

Ο ΑΚΑΤΑΛΥΤΟΣ ΠΟΘΟΣ

Αύξουσα συνάρτηση καθολική
κι επενέργεια διαρκής
στο ρέον το εκτατόν
η έφεση της υπέρβασης
ο έρωτας
ο ακατάλυτος πόθος
ο εμψυχωτής
η δυνατότητα και η πραγματικότητα
του Είναι του ζώντος
του ατελούς

Η ΝΟΜΙΜΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ
                    ή αλλιώς
ΠΩΣ ΟΦΕΙΛΕΙ ΝΑ ΖΕΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Αναζητώντας τη νομιμότητα
τη βρήκε στις πράξεις
που δε βιάζουν
στις ιδέες και στα συναισθήματα
που δεν ακινητοποιούν
εκεί τη βρήκε
ως εσώτερο λόγο
και την ακολούθησε
τράβηξε το δρόμο του
χωρίς να τον μέλει
έκανε αυτό
που του άρμοζε να κάνει
κι άφηνε τα πράγματα
να γίνονται
καταπώς τους άρμοζε
να γίνουν
έτσι έζησε ο Σωκράτης
"κατά φύσιν"
και "κατά την εαυτού φύσιν"
επιβεβαιώνοντας
και με το θάνατό του
αξίες που υπερβαίνουν
την επιβίωση

POST SCRIPTUM

Γενεές - γενεών περιπλανώμενος
και το Θιάκι δεν εφάνει ακόμα
μόνο τον Οδυσσέα συνάντησα
γέροντα πια ξεμωραμένο
χοιροβοσκό σταβλίτη
λόγι' ασυνάρτητα να ψελλίζει
για κάποιο νιόφερτο ναυαγό
λαγγεμένο στην αγκαλιά
της αειπάρθενης Κίρκης








Κυριακή 27 Φεβρουαρίου 2011

ΓΕΝΟΙΟ ΟΙΟΣ ΕΣΣΙ

ΝΙΚΟΣ Δ. ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ




ΓΕΝΟΙΟ ΟΙΟΣ ΕΣΣΙ

                    I
Εγώ είμαι 'συ
όχι ως εσύ
αλλά σαν εσένα
μοναδικό προϊόν
της φύσης και της κοινωνίας
σ' ένα μονάχα πρότυπο
                     II
Μεταβληθέντων των μεταβλητών
ό,τι ισχύει για μένα
ισχύει και για σένα
                     III                                                                            
Εσύ είσαι το κριτήριο
και η απόδειξη "εκ του ισχυρού"
της ύπαρξης
πριν και μετά από σένα
δεν υπάρχει λόγος
δεν υπάρχει αποχρών λόγος
                      IV                                                             
Όλα υπάρχουν σε σχέση με μας
και τίποτα δεν μπορεί να υπάρξει
εάν εμείς δε συναινούμε
μ' οποιονδήποτε τρόπο
στην ύπαρξή του

                      V                                                       
Εκών - άκων
συνειδητά ή ασύνειδα
είσαι 'συ
πάντα ο ίδιος κτήτωρ
ο εαυτός σου
τίποτα το δικό σου δεν αγνοείς
κι ό,τι φαίνεται ν' αγνοείς
το γνωρίζεις καλύτερα
                      VI
Λησμόνησε τον εαυτό σου
δεν έχει την ανάγκη
να τον σκέπτεσαι
για να υπάρχει
σου επιβάλλεται
                      VII
Πραγματώνεις τον εαυτό σου
ακόμα κι αν δεν τον ξέρεις
η συνειδητοποίησή του
γεννιέται απ' την αντίσταση
που προβάλλουν τα πράγματα
στη βούλησή σου
                       VIII
Ό,τι κάνεις σ' αντιπαράθεση
μ' αυτό που θέλεις
είναι αυτό
που πραγματικά θέλεις
                        IX
Αυξανομένης της συνειδητότητάς σου
αυξάνεται και η ελευθερία σου
                         X                    
Η ελευθερία σου ορίζεται
απ' τις ενσυνείδητες πράξεις σου
 τις πράξεις σου εκείνες
που κάνεις εσκεμμένα
                         XI
Η ευθύνη που αναλαμβάνεις
γι' αυτές
συνιστά το πλέον ακλόνητο
ηθικό έρεισμά σου
                        XII
Αυτό που διακινδυνεύεις
δικαιολογεί
αυτό που κάνεις
με την αδιαφορία της αθωότητας
που εκπορεύεται
απ' την απαρέγκλιτη υπακοή
στην εγγενή νομιμότητα του Όλου
που επιτάσσει στα μέρη του
να είναι σε σχέση ταυτότητας
με τον εαυτό τους
                         XIII
Επικεντρώσου στον εαυτό σου
και δράσε αποφασιστικά
για να διατηρήσεις ακέραιη
κι ανόθευτη την οντότητά σου
η αυθεντικότητα της ύπαρξης
εξαρτάται απ' την εξατομίκευσή της
                          XIV
Όπου βρίσκεσαι είναι ο τόπος σου
ο δρόμος που περπατάς ο δρόμος σου
αυτό που κάνεις αυτό είσαι
ό,τι σε υπερβαίνει δεν είσαι 'συ
ό,τι δεν ανέχεσαι σου φράζει το δρόμο
                          XV
Γκρέμισε τούς φραγμούς
αξίωσε τον εαυτό σου
γίνε όποιος είσαι
το νόημα της ζωής
έγκειται στην αυτοαποκάλυψή σου

Κυριακή 31 Οκτωβρίου 2010

ΣΤΟΥΣ ΤΡΟΠΙΚΟΥΣ ΤΟΥ ΟΝΤΟΣ

ΝΙΚΟΣ Δ. ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ




ΣΤΟΥΣ ΤΡΟΠΙΚΟΥΣ ΤΟΥ ΟΝΤΟΣ

Άπειρο το περιέχον
και το περιεχόμενο
ενεργητικά αδιάφορο
ο νους απορεί
μα η καρδιά αφουγκράζεται
την παγερή σιωπή
 των φλεγόμενων άστρων
πέρα απ’ τις ιδέες
πιότερο κι από ιδέα
το Νόημα
η ουσία μιας απουσίας
αυτό που λείπει
απ’ τον κόσμο
κι ο θεάνθρωπος;
τι απέγινε ο θεάνθρωπος;
υπάρχει ακόμα η σκιά του
ο “κάτισχνος” άνθρωπος
το αναιμικό κατάλοιπο
της απαλλοτρίωσής του
η οντολογική ένδειά μας
ο λόγος
το στοιχειό
το βδέλυγμα
η φρίκη και το όνειδος
της Ιστορίας
όλα του λόγου μας
φαντασιωτικά
κι όλα του πόθου μας
ανικανοποίητα
ναυάγια θλιβερά
στους τροπικούς του όντος
οι κατασκευές μας
σκόρπια συντρίμμια
στους ύφαλους
της “φύσης” μας
και στους σκοπέλους
της “φύσης” των πραγμάτων
οι απαντοχές μας














1981: ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗΣ

Μάρτυρες τα αιθέρια χρώματα
του φθινοπωρινού δείλι
η μορφή της εικόνες ασυμφιλίωτες
άφαντες παραστάσεις μυστικές
σύμβολα διαχρονικής μετάβασης
στο τώρα στο πριν και το μετά
ιδεοληπτική και λειτουργικά αντιφατική
η παρουσία της
το μέρος μεγαλύτερο απ’ όλο
το πεδίο ορισμού της
δεν είχε τιμές
και η περιοχή αληθείας της
δεν υπάκουε σε κριτήρια επαλήθευσης
ξέφευγε απ’ τη βεβαιότητα
και τη σιγουριά του κανόνα
δεν ήταν καν μια εξαίρεση
ψευδαίσθηση ήτανε συνάντησης
που αυτοαναιρείται
πλασματικής αλλαγής
αληθινή οντοποίηση
παραίσθηση παραίσθησης
όραμα χωρίς προοπτικές
τίποτα σ’ ένα τεράστιο μηδέν


ΠΕΡΙ ΜΕΘΕΞΕΩΣ”

Σ’ αναγνώρισα
απ’ τον “τύπο των ήλων” σου
τυχαία θνητή
από θνητούς γονείς
γέννημα της ανάγκης
και της συνήθειας
τη ζωή σου ανάλωσες μεθοδικά
υπηρετώντας συνθήματα

Στις υποσχέσεις των δημαγωγών
είχες παραδοθεί ανεπιφύλακτα
μακάρια κι ανυποψίαστη
πολίτες καλούς καγαθούς
ονειρευόσουνα
στον “Επιμενίδειο” ύπνο σου

Δεν ονειρεύεσαι πια
ξάγρυπνη  μένεις τα βράδια
στην πόλη που κοιμάται
και υπονομεύεις αδιάκοπα
τα στερνά υπολείμματα
της άλλοτε κραταιάς
καλόπιστης μεν
αφελούς δε
κοινωνικής σου ιδεολογίας
περί “μεθέξεως”
ΕΝΑΝΤΙΟΔΡΟΜΙΑ

Τοξικές ιδέες παρασκευασμένες
σε θεσμοποιημένα εργαστήρια
κατακλύζουν ορμητικά
την κοινωνία των θεατών
και των οριακών συνδρόμων
η μόλυνση είναι δεδομένη
η εσωτερική ερήμωση
η άμετρη απελπισία
κι όταν χάνεται
το νόημα της ζωής
δεν έχεις πλέον
τίποτα να χάσεις
βιώματα ερπετικά αποδεσμεύονται
απ’ το αρχέγονο ασύνειδο
απαιτώντας πιεστικά
την επαναβίωσή τους
η διάνοια μπαίνει στην υπηρεσία
των σπλαχνικών συγκινήσεων
και η χρόνια συγκρατημένη αγανάκτηση
μελέτη γίνεται
αδυσώπητης εκδίκησης
η ισορροπία ανατρέπεται
κέντρο του κόσμου
καθίσταται το μένος
έξαλλο δυσβάστακτο
ορμάει απεγνωσμένα
να εκφορτιστεί
σε πράξεις ανεπίγνωστες
κι εγχειρήματα σπασμωδικά
νοσηρή κι ανέφικτη
η έξαρση του θυμικού
μετατρέπεται αναπότρεπτα
απ’ τις συνέπειές της
σε πτώση κι ενοχή


















ΑΝΑΓΚΗ ΣΤΗΝΑΙ

Απ’ τη μανία του κέρδους κατεχόμενοι
των ορίων την αίσθηση χάσαμε
κι αλλόφρονες πέρα για πέρα
στα λημέρια της  Άτης ξεστρατίσαμε
φτιάξαμε στο μυαλό μας
μικρά ξερονήσια
κι εκτοπίζουμε ‘κει
ό,τι πιο όμορφο έχουμε
στην καρδιά μας
















ΟΙ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΟΙ
ή αλλιώς
ΟΙ ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟΙ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Αποστάτες της “κοινωνίας”
ανορθόφρονες
ανυπάκουοι
αποφασισμένοι άθεοι
κυνικοί
λίγοι απελεύθεροι των δομών
αντισταθήκανε στα δελεάσματα
κι όλες τις “ευκαιρίες” τους
τις περιφρονήσανε
λέγοντας απερίφραστα
“όχι”
στα γελοία καμώματά μας
παραβάτες της “Ιστορίας”
παράτολμοι
εραστές της εξέγερσης
της ελευθερίας και του θανάτου
“αντιανθρωπιστές”
λίγοι απελεύθεροι των δομών
όλα τα νόθα “πρέπει”
όλους τους πειθαναγκασμούς
και τις στρεψοδικίες μας όλες
τις αψηφήσανε
για να μπορούν ανεμπόδιστα
να επιλέγουν το πεπρωμένο τους
και καταπώς αυτοί το εννοούν
να επιχειρούν
με κίνδυνο δικό τους
να το εκπληρώνουν κιόλας






















ΑΠΟΝΟΗΜΑΤΟΠΟΙΗΣΗ

Είδε κι απόειδε… κι απελπίστηκε
αποποιήθηκε τα κίνητρά της
απέβαλε τη γενεσιουργό ιδέα της
θεμελίωσε την ύπαρξή της στο μηδέν
και κατέληξε αυτοσκοπός
τώρα υπάρχει μόνο για τον εαυτό της
η πράξη για την πράξη


















ΟΙ ΕΚΛΕΚΤΟΙ ΤΗΣ ΟΥΤΟΠΙΑΣ

Προσανατολίστηκαν απόλυτα
και οι αποφάσεις τους
υπήρξαν αμετάκλητες
εναρμονίσανε τη ζωή τους
στα ιδεώδη που τους κινούσαν
παραμένοντας ως το τέλος συνεπείς
αυτοί που η ουτοπία επέλεξε
να υπηρετήσουν μ’ αυτοθυσία
την “υλοποίηση” της Ιστορίας

Επαναλαμβανόμενες αποτυχίες
αλλεπάλληλες παλινδρομήσεις
και πρωθύστερα
τις αποβλέψεις τους δε μετέστρεψαν
ταγμένοι στον αγώνα
στην ψυχή και στο σώμα αγωνιστές
υπερήφανοι και γενναίοι
και στην ήττα τους…







ΑΝΑΚΑΛΥΠΤΟΝΤΑΣ ΤΙΣ ΑΙΤΙΕΣ

Στο λιγοστό του υπογείου φως
τις άγνωστες θεότητες
τους μύχιους δαίμονες της βούλησής του
ανασύρει
και νιώθει το κενό
να τον βαραίνει

Ακούσιες προσποιήσεις
που συγκρούονται με τον εαυτό τους
και με τα πράγματα
οι αυτοεπικυρούμενες αλήθειες μας
τα πρώιμα παιδικά μας μορφώματα
οι βαθύτερες κι ανεξίτηλες
εγχαράξεις του Είναι μας
οι γονεϊκοί πληρεξούσιοι
του μέλλοντός μας
η “άλλη” φωνή μέσα μας
οι επίμονες κι επιτακτικές
φωνές των δασκάλων μας
οι αντιφατικές απαιτήσεις τους
οι προβολές της μιας γενιάς
πάνω στην άλλη
ο συγκαλυμμένος αυταρχισμός
οι πρώτες αυθόρμητες αντιδράσεις μας
στη φοβέρα πνιγμένες
και στα ξελογιάσματα
Ιδού! το πραγματικό “επέκεινα”
η αποικιοκρατούμενη ενδοχώρα της ψυχής
ο πέραν της συνειδήσεως κόσμος
ο “άλλος”
ο κόσμος των άλλων
εντατικές και μόνιμες οι επενέργειές του
αόρατα νήματα
αφανείς αιτίες
των δήθεν ελεύθερων
κατοπινών επιλογών μας
















ΕΝΥΠΝΙΟΝ ΑΝΔΡΟΣ ΥΠΑΛΛΗΛΙΣΚΟΥ
ή αλλιώς
ΜΙΚΡΟΑΣΤΙΚΟ ΟΝΕΙΡΟ

“…και μονομιάς
ως δια μαγείας
σ’ επανάσταση μεταμορφώθηκε
και κατέλυσε του λαού η οργή
τις τυπικές και άτυπες
στοές της εξουσίας…”

Η εμπειρία βιώθηκε ως γεγονός
στην πραγματικότητα
επρόκειτο για “ονείρωξη”
για μια μορφή εμπειρίας
για ένα ονειρικό γεγονός
η επόμενη μέρα
έμελλε να είναι όμοια
με την προηγούμενη
κι αυτός ομοίως όμοιος
ένας έντιμος και ευπειθής υπαλληλίσκος
όπως πάντα…





Η ΣΥΜΦΙΛΙΩΣΗ

Στις συμπληγάδες αντιθέσεις μας
ζώνη εκάναμε εκεχειρίας
για να μπορούμε να βλεπόμαστε
κι αργότερα την άνοιξη
στη Σκύλλα και στη Χάρυβδη
προσφέραμε σπονδές
για να μπορούμε ν’ ανταμώνουμε
και κάθε που ανταμώναμε
εντονότερη γινότανε η διάθεσή μας
να ξανανταμωθούμε
σιγά-σιγά και λίγο-λίγο
μάθαμε να διαβαίνουμε
τα στενά της προσωπικής εμπειρίας
σε πέλαγα ανοιχτά να ταξιδεύουμε
να λύνουμε τους κόμπους
ν’ αφαιρούμε ανώδυνα τους ρόζους
τα ενεργά κατάλοιπα της Ιστορίας
τις προκαταλήψεις
τα στερεότυπα
τους ακρογωνιαίους λίθους
των κυκλώπειων τειχών
που ορθώνουν ανάμεσά μας
αυτοί που διαιρούν
για να βασιλεύουν

ΤΟ ΚΥΛΩΝΙΟΝ ΑΓΟΣ

Στα κολαστήρια του Αμπού Γκράϊμπ
στο Γκουαντάναμο
στα ψυχιατρεία
στα λευκά κελιά
και στις γέφυρες από κάτω
η αυτοκτονία
γίνεται έμμονη ιδέα
ύστατη κραυγή διεξόδου
απ’ την αδιάλειπτα ενισχυόμενη
αίσθηση της αποκοπής
παρασύροντας ακατάσχετα
μέρα με τη μέρα
ώρα με την ώρα
ολοένα και πιο βαθιά
στ’ απύθμενα τα έγκατά της

Στα κολαστήρια του Αμπού Γκράϊμπ
στο Γκουαντάναμο
στα ψυχιατρεία
στα λευκά κελιά
και στις γέφυρες από κάτω
ο Μανιχαϊσμός της εξουσίας
το Κυλώνιον άγος
αναπαράγεται
κι ο θυμός της ζωής
ματαιώνεται

Στα κολαστήρια του Αμπού Γκράϊμπ
στο Γκουαντάναμο
στα ψυχιατρεία
στα λευκά κελιά
και στις γέφυρες από κάτω
οι εξουσιαστές σπρώχνουν στ’ άκρα
τις ορθολογικές διαδικασίες
αυτοσυντήρησής τους
και η παράνοια του λόγου τους
επιβεβαιώνεται

Στα κολαστήρια του Αμπού Γκράϊμπ
στο Γκουαντάναμο
στα ψυχιατρεία
στα λευκά κελιά
και στις γέφυρες από κάτω
ο “ανθρωπισμός”
επισφραγίζει την αποτυχία του
απαρνιέται τις ευθύνες του
κι εκδικείται τα παιδιά του





ΜΕΤΑ-ΙΣΤΟΡΙΚΟ

Όταν τα ελάσσονα θα ζούμε
κατά μείζονα λόγο
κι άκοπα θα πραγματώνουμε
τα μέγιστα με τα ελάχιστα
επάρκεια του Είναι
κι ευχέρεια του γίγνεσθαι
θα μας χαρακτηρίζει

Όταν μ’ αμοιβαία αυτοσυνέπεια
θα ‘μαστε αμοιβαία συνεπείς
και το καλό της ανθρωπότητας
δε θ’ απαιτεί τη θυσία κανενός
τότε αληθινά η κοινωνία μας
θα ‘ναι ανθρώπινη
κι ο άνθρωπος πραγματικά
“σοφός άνθρωπος”