ΝΙΚΟΣ Δ. ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
ΠΑΡΑΔΟΞΗ ΠΡΟΤΡΟΠΗ
Εμπιστοσύνη απεριόριστη
στον εαυτό μας
και παράφορη πίστη
στους άλλους
υποδηλώνουν τα σημεία
που μας κληροδότησαν
οι κατακρεουργημένοι
προφήτες
ΜΕΜΝΗΣΟ ΑΠΙΣΤΕΙΝ
Ανυπεράσπιστη τη βρήκανε
την πολιτεία μας οι μάνατζερς
και την ελεηλάτησαν
προτού καλά-καλά ενηλικιωθεί
πανάκειες ιδεολογικές
επιτηδευμένοι επαναστάτες
κι επαγγελματίες συνδικαλιστές
ρούφηξαν μ’ απληστία
τον ένθεο αυθορμητισμό μας
και δε μας απόμεινε άλλο
απ’ την οδυνηρή διαπίστωση
της πλάνης και το αδικαίωτο
να σπαράζει τα σωθικά μας
ΕΠΕΑ ΠΤΕΡΟΕΝΤΑ
Λόγια
όλα ήταν λόγια
λόγια-λόγια-λόγια
ήμαστε οι περισσότεροι
ορκιζόμαστε
ν’ αλλάξουμε τον κόσμο
κι αλλάξαμε ‘μεις
ασφυκτικά αγκαλιάσαμε
τον εαυτό μας
και τον πνίξαμε
σκύψαμε το κεφάλι
προσκυνήσαμε
βαφτίσαμε τη δειλία σύνεση
και την υποταγή αρετή
συνετιστήκαμε
βάλαμε μυαλό
γίναμε άλλοι άνθρωποι
κόλακες διανοούμενοι
Δάβοι της εξουσίας
ομφαλοσκόποι
αγιορείτες
ρουφιάνοι εθελοντές
άθλιοι συκοφάντες
καμποτίνοι
άρπαγες πολιτικοί
μιαν ανοιξιάτικη μέρα
γεμάτοι αποστροφή
εναγώνια θα γυρεύουμε
μια εκλογίκευση
ένα άλλοθι στην Ιστορία
ένα λόγο του “ζην”
για τα παιδιά μας
ΟΙΟΝΕΙ ΑΥΤΟΧΕΙΡΕΣ
Αυτοκτονούμε
και στα όνειρά μας υποταχθήκαμε
στα προγράμματα των εταιρειών
σχέδιο κατάντησε η ζωή μας
καθημερινού θανάτου
μι’ ανακόλουθη διόγκωση αναγκών
στο “κάλεσμα” των οποίων
αδυνατούμε ν’ ανταποκριθούμε
αυτοκτονούμε
στην κοινωνία του φαύλου κύκλου
των υποβολιμαίων αναγκών
και του αδύνατου της πραγμάτωσής τους
αυτοκτονούμε
στην κοινωνία του κέρδους
του πολιτισμού των πολυεθνικών
της καταναλωτικής βουλιμίας
και του νευρωτικού ανικανοποίητου
αυτοκτονούμε
στην κοινωνία του θεάματος
της εικονικής πραγματικότητας
της πληθώρας των ειδώλων
των ομοιωμάτων
της αφθονίας των σκουπιδιών
και της ελάχιστης αντίστασης
αυτοκτονούμε
να δούμε τα πράγματα πάλι απ’ την αρχή
αυτή η κοινωνία μας αρρωσταίνει
μας συνθλίβει
μας αγνοεί
είναι η αιτία της κατάθλιψής μας
Η ΑΠΟΞΕΝΩΣΗ ΜΑΣ
Ξένοι με τον εαυτό μας
και με τους άλλους
ολότελα ξένοι
η ζωή μας εκτυλίσσεται
σα μια μοιραία ακολουθία
απόμακρων γεγονότων
όλα συμβαίνουν
ως εάν να μη συμβαίνει
τίποτα σε κανέναν
κανένας δεν αποφασίζει
για κανέναν
και κανένας δεν είναι
υπεύθυνος για τίποτα
ξένοι με τον εαυτό μας
και με τους άλλους
ολότελα ξένοι
η αποξένωσή μας
ένα όραμα που εκποιήθη
και τα ιδανικά μας
στάχτη και μπούλμπερη
μες τα χρηματιστήρια
της ιστορίας
ΟΙ ΑΓΑΘΟΔΑΙΜΟΝΕΣ
Αμέτρητα τα προσωπεία
του “ευ κακουργείν”
εναλλάσσονται ακατάπαυστα
τα γεράκια γεμίσανε
τους περιστερώνες
τα ερπετά μεταμφιέστηκαν
σε πεταλούδες
η δολιότητα και η απάτη
ελλοχεύουν
και στην πνοή των λουλουδιών
αμέτρητα τα προσωπεία
του “ευ κακουργείν”
αμιλλώνται στην πανουργία
κι αυτοί οι “αγαθοδαίμονες”
της πολιτείας οι πνευματικοί ταγοί
άλλοτε ένοχα σιωπούν
κι άλλοτε με περισσή ευγλωττία
παραλλάσσοντας την αλήθεια
εγκωμιάζουν στο λαό
αυτούς που απεργάζονται
την κακοδαιμονία του
ΑΝΙΣΧΥΡΗ ΘΕΑ
Τα φώτα χαμηλώσανε
στο μέλαθρο της Θέμιδος
το μισοσκόταδο κατάπιε
τους επίορκους δικαστές
και μείνανε έωλες
οι ετυμηγορίες τους
να λικνίζονται σα σκιές
πέρα-δώθε
στους ρυθμούς της ανομίας
και η Θεά πάντα εκεί
βυθισμένη στις σκέψεις της
στα αισθήματά της
στα υποκριτικά “θυμιάματα”
των θεραπόντων της
στις έωλες ετυμηγορίες τους
που λικνίζονται σα σκιές
πέρα-δώθε
στους ρυθμούς της ανομίας
ξέρει πως πρέπει ν’ αποστασιοποιηθεί
να πάρει θέση
να βγει έξω
να μιλήσει
το θέλει κι όμως δεν μπορεί
γιατί στους θνητούς έλαχε
όλα να τα επιτρέπει ο Ζευς
κι ακόμα
ικανοί να είναι για όλα
ισότιμοι αυτοί με τους Θεούς
δημιουργοί να είναι
οι ίδιοι
του πεπρωμένου τους
Η ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ
ή αλλιώς
ΟΙ ΧΑΜΑΙΛΕΟΝΤΕΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
Ευαγγελιζόμενοι τον “άνθρωπο”
οι χαμαιλέοντες της Ιστορίας
οι αλλοθιγενείς ανθρωπιστές
καθαγιάζουν την εξουσία τους
κι επιβάλλουν τα σχέδιά τους
οργανώνουν τις κοινωνίες μας
με τρόπο σχεδόν εντελή
κι όλα τα κάνουν άψογα
μ’ “ανθρωπιά”
ανθρώπινα πολύ ανθρώπινα
οι “ανθρωπιστές”
με “σεβασμό” και με “αγάπη”
μας ταξινομούν
μας ορίζουν
μας στιγματίζουν
μας δικάζουν
μας καταδικάζουν
μας φυλακίζουν
μας εκτοπίζουν
μας βομβαρδίζουν
μας αφανίζουν
όλα τα κάνουν μ’ “ανθρωπιά”
ανθρώπινα πολύ ανθρώπινα
οι “ανθρωπιστές”
με “καλοσύνη” και μ’ “ευγένεια”
χειραγωγούν τα συναισθήματά μας
με “κατανόηση” και με “συμπόνια”
καταπνίγουν τον αυθορμητισμό μας
και με “λεπτότητα” υποβάλλοντας
τη σκέψη μας
σ’ ένα σύνολο τεχνικών προσαρμογής
επιτυγχάνουν το απάνθρωπο
μας μεταλλάσσουν σε γρανάζια
ενός πελώριου κτηνώδους μηχανισμού
της βίας
των άναρχων συμφερόντων
της νέας ολιγαρχίας
του παγκόσμιου κράτους
όλα τα κάνουν μ’ “ανθρωπιά”
ανθρώπινα πολύ ανθρώπινα
οι “ανθρωπιστές”
Η ΜΕΓΑΛΗ ΑΦΑΙΡΕΣΗ
Ο “άνθρωπος”
ένα μελλοντικό γεγονός
αβέβαιο κι επικίνδυνο
ανεδαφικές κι ατελέσφορες
οι πανανθρώπινες αξίες
σ’ απάνθρωπες συνθήκες
σχέσεις
σχέσεις σχέσεων
και σχέσεις μ’ άλλες σχέσεις
διαμορφώνουν τη συνείδησή μας
σχέσεις
σχέσεις σχέσεων
και σχέσεις μ’ άλλες σχέσεις
παράγουν κι αναπαράγουν
τους όρους και τις συνθήκες
της συνειδησιακής χωριστότητάς μας
στις τωρινές συνθήκες ύπαρξης
η χωριστότητά μας δε γεφυρώνεται
παρά μονάχα με τη βία
η βία συνίσταται στην αφαίρεση
ο κατεστημένος λόγος
ο λόγος των κυρίαρχων “μέσων”
είναι η μεγάλη αφαίρεση
μας εργαλειοποιεί
μας βιάζει
μας ποδηγετεί
μας απεκδύει βαθμιαία κι ανεπαίσθητα
απ’ ό,τι πιο ανθρώπινο έχουμε
την ατομικότητά μας
υποχθόνια τα “μέσα”
επιδιώκουν να πετύχουν
ό,τι δεν πέτυχαν
αιώνες ωμής βίας
τον έλεγχο του νου μας
τον απόλυτο έλεγχο
τίποτα πια να μη συμβαίνει
πάρεξ αυτού που επιτρέπεται
ΕΚ ΤΟΥ ΜΗΔΕΝΟΣ ΜΗΔΕΝ
Δίχτυ η ζωή μας
πλεγμένο μ’ αφαιρέσεις
αφαιρέσεις αφαιρέσεων
τα πάντα αφαιρέσεις
μας ορίζουν οι αφαιρέσεις
είμαστ’ εγκλωβισμένοι
στις αφαιρέσεις
νοούμε υπερβατικά
βιώνουμε ελλειμματικά
παντού υπερβάσεις
παντού ελλείμματα
νοητοί τόποι
νοητά όντα
τεχνήματα του νου
για να πληρωθούνε τάχατες
τα διάκενα της ύπαρξης
και να επανέλθει ο λόγος
στο “γόνιμο” τίποτα
απ’ όπου κατάγεται
για ν’ αναγεννηθεί
Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΟΥ ΤΙΠΟΤΑ
Τερατογεννέσεις ιστορικές
διαλεκτικά οδήγησαν
στη χρεοκοπία την κοινωνία
δεν υπάρχει κοινός τόπος
δεν υπάρχει κοινός τρόπος
ο καθένας ζει στον κόσμο του
ενεργεί με την ιδιωτική του λογική
κι έχει πάντα δίκιο
υπεράσπισε το δίκιο σου
ένοχος είναι μόνον αυτός
που δεν είναι για τον εαυτό του
τι πρέπει να κάνεις;
τι δεν πρέπει;
δεν έχει καμιά σημασία
κάνε ό,τι θέλεις
αρκεί να μπορείς
να θέλεις ό,τι κάνεις
αυτό που θέλεις
είναι καλό από μόνο του
γιατί ακριβώς
εσύ το θέλεις
εδώ που φτάσαμε
στην κοινωνία που φτιάξαμε
ποιός μύθος είναι ικανός
να πεισθούμε
για την αναγκαιότητά του;
ποιός λόγος είναι αρκετός
ν’ αφιερωθούμε;
η εμπειρία του τίποτα
κι ο τρόμος του αδιαχώρητου κενού
η ελευθερία μας
η απέραντη κι απόλυτη μοναξιά
η καταδίκη μας
εγώ μαζί με σένα
χωρίς εσένα
κι ενάντια σε σένα
για μένα
ΟΙ ΦΕΝΑΚΙΣΜΕΝΟΙ
Σαν κωπηλάτες ρωμαϊκής γαλέρας
αιώνια βολοδέρνουμε
στις ξέρες της αναγκαιότητας
στις ερημιές της ουτοπίας
άλλοτε τρώγοντας τις σάρκες μας
κι άλλοτε ξερνώντας τα σωθικά μας
δεσμώτες των κοινωνικών δομών
όπως και οι πρόγονοί μας
αιώνια καταδικασμένοι
να φτάνουμε στην πηγή
και να μην πίνουμε
τη μοίρα ολημερίς κι ολονυχτίς
με το σφυρί και με το νου
να πελεκάμε
κι αυτή να μένει
πάντα ολόιδια
ραγιάδες
καταδικασμένοι εσαεί
να χτίζουμε και να γκρεμίζουμε
να γκρεμίζουμε και να χτίζουμε
χωρίς ανασαμό
εμείς και τα παιδιά μας
και τα παιδιά των παιδιών μας
αιχμάλωτοι της Ιστορίας
αιώνια παγιδευμένοι
ανάμεσα στο φόβο το δυνάστη
και στην πλανεύτρα ελπίδα
μάθαμε πια να μη φοβόμαστε
κι ακόμα περισσότερο
να μην ελπίζουμε
όχι πως τάχατες λευτερωθήκαμε
από τις πονηριές της Ιστορίας
ακόμα είμαστε φενακισμένοι
ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ
Στα χρόνια που έρχονται
της γνώσης και της απόγνωσης
της γοητείας και της απογοήτευσης
του αυξανόμενου χάους
της κοινωνικής εντροπίας
εν’ απάγκιο θ’ αποζητά η ψυχή μας
μα δε θα βρίσκει τόπο να σταθεί
μέρος να ξαποστάσει
στο έρεβος της νέας εποχής
του καινούργιου μεσαίωνα
στην απροκάλυπτη βία
του νεοταξικού ανθρωπισμού
της ανεξέλεγκτης ηγεμονίας
ήρωες και προφήτες
δε θα υπάρχουν
μόνο πότε-πότε
εδώ και κει
λιγοστοί μάρτυρες
με τη βουλή της Νέμεσης στα στήθη
και με τους κεραυνούς του Δία
στα χέρια
ολόισια θα τραβάνε στο θάνατό τους
συναποθνήσκοντες με τους τυράννους
για να μην περιπέσουν στη λήθη
του ανθρώπου τα ελάχιστα
ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
Αμνημόνευτ’ η αλήθεια
πάνδημ’ η σιωπή
φτιάχνουμε τη ζωή
κι ύστερα δε θέλουμε
τη ζωή που φτιάχνουμε
ποιά αλληλουχία αιτιατή
μας οδηγεί σε διαφωνία
με τον εαυτό μας;
ποιά άδηλη νομιμότητα
ποιά αλλότρια συμφέροντα
υπηρετούμε με την ασυνέπειά μας;
λένε πως τάχα ειν’ η μοίρα
που κυβερνάει τη ζωή μας
το πεπρωμένο μας
να κάνουμε ό,τι δεν θέλουμε
η μοίρα και το πεπρωμένο
τούτα τα δυο “γραμμένα”
στην κοινωνία είναι όπου ζούμε
γεννιόμαστε και γινόμαστε
ό,τι μας κάνουν
πριν μας παραδώσουνε στην εμπειρία
μας παραδίδουν έτοιμο τον εαυτό μας
καμωμένοι απ’ το “υλικό”
που μας φτιάχνουν
φτιάχνουμε τη ζωή
καταπώς τη θέλουν
ποιοί τη θέλουν έτσι;
ποιοί μας κάνουν έτσι;
ειν’ η δομή της κοινωνίας μας
η παλιά και η “νέα” τάξη
των πραγμάτων πάντα
η ίδια τάξη
οι λογής-λογής ιεραρχίες
τα λογιών-λογιών ιερατεία
οι προαιώνιοι πάτρωνες
που διαφεντεύουν τη ζωή μας
και η “παιδεία” της υποταγής
η απλωμένη ως το μεδούλι
του συλλογικού μας ασύνειδου
που μας κάνει μοιρολάτρες
έχουμ’ εθιστεί κοινωνικά
στη μοιρολατρία
σε μια παρωδία μορφωτική
φτάνει πια
καιρός να πετάξουμ’ από πάνω μας
την “κοπριά” του Αυγεία
στον καιάδα να ρίξουμε
ό,τι μας αναπηρεί
και μεσ’ απ’ τη διαλεκτική της ποίησης
του βιωμένου λόγου και της πράξης
ν’ αυτο-ανα-διαπαιδαγωγηθούμε
ποιητές εμείς να γίνουμε
του ίδιου του εαυτού μας
φτάνει πια
καιρός να διακινδυνεύσουμε
καιρός να εξεγερθούμε
ενάντια στα περιεχόμενα
της χαλκευμένης συνείδησης
να στασιάσουμε
τους φόβους και τις προσδοκίες της
ν’ αρνηθούμε
ν’ αρνηθούμε τις καταφάσεις
που μας αρνούνται
τις αφαιρέσεις που μας αφαιρούν
τη ζωική προσαρμογή
τη χωρίς αξιοπρέπεια
διάρκεια ζωής
την απλή επιβίωση ν’ αρνηθούμε
κι ακόμη αν χρειασθεί
όλα να τα’ αρνηθούμε
να τ’ αρνηθούμε και ν’ απέχουμε
κι ας παίρνουν αποβραδίς
οι συγκλητικοί αποφάσεις
την άλλη μέρα
ποιός θα τις εκτελέσει;
φτάνει πια
καιρός ν’ αφυπνιστούμε
να ξεσηκωθούμε
τα “όνειρα” δε γίνονται
όνειρα για να μείνουν
μηδ’ άσυλο να βρίσκει
σ’ αυτά η ψυχή
χάσαμε το κουράγιο
χάσαμε τα πάντα
δεν είναι η ανημπόρια
ούτε και η σύνεση
που μας κρατάνε
των υπόδουλων ο φόβος είναι
μπροστά στην ελευθερία
αυτός μας παραλύει
κι αυτός μας παρακινεί
να παριστάνουμε τους συνετούς
φτάνει πια
καιρός να λογαριαστούμε
με τον εαυτό μας
μαχαίρι δίκοπο να μπήξουμε
βαθιά στα σπλάχνα
της ψεύτικης συνείδησης
για να δικαιωθεί
το “πνεύμα” της εξέγερσης
που μόλις ξυπνάει
απ’ το λήθαργο
φτάνει πια
κάλλιο στην άβυσσο να πέσουμε
του χάους και του παράλογου
παρά περιδεείς
πίσω να γυρίσουμε
στην “αμνησία”
και τη σιωπή μας
κάλλιο στα βάθη τ’ ατελεύτητα
του μηδενός
του τίποτα
της πιο μεγάλης απάρνησης
του πιο αυτοκτονικού “όχι”
παρά μέτρο να έχουμε στη ζωή μας
το φόβο
ΟΙ ΕΠΙΛΗΣΜΟΝΕΣ
Φάγετε πίετε συνδαιτυμόνες
ομοούσιοι κι ομονοούντες
τύραννοι αφιλοσόφητοι
μωροί πλουτοκράτες
η λήθη παίζει μαζί σας
η λήθη γελάει μαζί σας
ό,τι σήμερα ξεχνάτε
αύριο θα σας εκδικηθεί
ο χρόνος δεν είναι χρήμα
γεννήτορας είναι της αλήθειας
της άσπλαχνης ανάγκης
που δε γνωρίζει
κανέναν οίκτο
φάγετε πίετε συνδαιτυμόνες
η λήθη παίζει μαζί σας
η λήθη γελάει μαζί σας
μεσ’ απ’ τη λήθη
αναδύεται η αλήθεια
αυτή που ζυμώνεται αθέατη
στα βαθύτερα στρώματα
του κοινωνικού γίγνεσθαι
κι αποκαλύπτεται ως ρομφαία
για να θυμίζει στους επιλήσμονες
πως ό,τι στην Ιστορία
έγινε μία φορά
μπορεί να ξαναγίνει
φάγετε πίετε συνδαιτυμόνες
το πλήθος των ανθρώπων
το “περιττό”
το “άχρηστο”
το “ανωφελές” θα σας συντρίψει
στον αργαλειό της Ιστορίας
υφάντρα η ανάγκη
